van de geïmproviseerde tenten in de wereldtuin van de diakonie in september 2012 tot het eergisteren gekraakte vrouwenpand aan de leidsegracht: vandaag 4 september viert wij zijn hier haar zesde verjaardag. in die 6 jaar heeft wij zijn hier tientallen demonstraties georganiseerd; zijn er bijna 50 panden gekraakt; kregen meer dan 100 personen alsnog een verblijfsvergunning; had het invloed op politiek beleid in het land; kreeg het enorm veel media aandacht; onstonden er vriendschappen en liefdesrelaties; en waren er tal van samenwerkingsverbanden met kunstenaars, studenten, activisten, muzikanten en andere vluchtelingen groeperingen in binnen- en buitenland.

zes turbulente jaren die veelal een overlevingsstrijd waren voor de mensen van wij zijn hier: de stress van ontruimingen of de winters doorkomen zonder voorzieningen, de onderlinge groepsspanningen, leven zonder inkomen en opgejaagd worden door de overheid.

na 6 jaar heeft wij zijn hier nog steeds haar veerkracht behouden:  “Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden”, aldus de vrouwen van wij zijn hier.

Amsterdam, 2 september 2018 – Vandaag heeft de vrouwengroep van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier een leegstaand pand betrokken aan de Leidsegracht 5, om de hoek bij de aanstaande ambtswoning van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema. Het pand stond al geruime tijd leeg, en is vandaag weer in gebruik genomen door de groep vrouwen, uit pure noodzaak om te kunnen overleven in de Amsterdamse samenleving. 

De vrouwen hopen op goed contact met alle buren, en in het bijzonder Femke Halsema, de eerste vrouwelijke burgemeester van Amsterdam. Middels dit persbericht willen ze haar dan ook graag uitnodigen om op korte termijn op de koffie te komen, voor een verdere kennismaking en een gesprek over de positie van gedocumenteerde én ongedocumenteerde vrouwen in de stad.

Daarnaast wijzen de vrouwen op het gebrek aan eerlijkheid en rechtvaardigheid in de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). “Een bureaucratisch systeem dat niet werkt en is gericht op restrictief beleid en anti-migratie sentimenten”, aldus de vrouwen. “We benadrukken dat dit de voornaamste reden is dat ons asielverzoek is afgewezen, zonder dat ons verhaal serieus is genomen. Hierbij zijn de afgelopen jaren veel mensen op straat gezet, onbeschermd en zonder toegang tot zorg.”

Volgens de vrouwen heeft het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier bewezen dat het probleem bij het IND systeem ligt, omdat vanaf de start van de groep al meer dan 100 personen alsnog de asiel status hebben verkregen. “Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden.”

Zondag 12 Augustus, Amsterdam – hebben wij van vluchtelingencollectief ‘We Are Here’ de beganegrond op Buikslotermeer 9 in Amsterdam-Noord in gebruik genomen. De ruimte stond leeg. Helaas zijn wij genoodzaakt om op deze manier onderdak te verkrijgen, omdat wij anders op straat moeten zwerven. De Bed Bad en Brood opvang is overvol en heeft een wachtlijst en in de Havenstraat zijn alleen mensen met een Dublin claim welkom. We zouden heel graag werken en zelf een huis kunnen huren.

We zijn van plan om hier rustig te wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt en de kantoren om ons heen. Wij maken graag kennis met buurtgenoten en u bent altijd welkom om een kopje koffie bij ons te komen drinken.

Wat achtergrondinformatie over ons: 

In September 2012 zijn we begonnen met een tentenkamp aan de Notweg, omdat we niet meer wisten waar we heen moesten. Hoewel onze eerste asielaanvraag is afgewezen en we daarom niet in Nederland mogen blijven, kunnen we echter niet terug naar ons land van herkomst, of naar een ander land. Ook daarvoor heb je documenten nodig die we niet hebben. Wij willen aandacht voor onze situatie omdat het asielbeleid in Nederland gebreken toont en ons wanhopig maakt. We kunnen letterlijk geen kant op. Velen van ons werken hard aan een hernieuwde asielaanvraag. Wij weten dat dit vruchten afwerpt, want inmiddels hebben meer dat 100 mensen van ons collectief alsnog een verblijfsvergunning gekregen. Dit toont aan dat onze strijd zinvol is en wij vragen de regering en de stad Amsterdam dan ook om ons, die op straat staan, de ruimte te geven om op een menselijke manier te werken aan onze asielprocedures.

Na de Notweg hebben we onze actie voortgezet en hebben we gewoond in diverse panden zoals de Vluchtkerk, de Vluchtgarage enz. Ook vanuit deze nieuwe locatie proberen we zichtbaar te blijven en te strijden voor onze mensenrechten. De ‘We Are Here’ groep bestaat nu uit verschillende kleinere groepen omdat samenwonen in een kleine groep gemakkelijker is. Wij zullen hier met een groep mannen wonen.

De vrouwen van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier zeggen: “Het probleem ligt in het systeem van de IND waarin eerlijkheid en rechtvaardigheid ontbreekt.”

De vrouwen van het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier hebben vandaag het gebouw aan de Reinier Engelmanstraat 1 – 1 hoog gekraakt. We hebben deze actie uitgevoerd uit pure noodzaak om te kunnen overleven in de Nederlandse samenleving.

Wij zijn in deze situatie gedwongen door het gebrek aan eerlijkheid en rechtvaardigheid in de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Een bureaucratisch systeem dat niet werkt en is gericht op restrictief beleid en anti-migratie sentimenten.

We benadrukken dat dit de voornaamste reden is dat ons asielverzoek is afgewezen, zonder dat ons verhaal serieus is genomen. Hierbij zijn de afgelopen jaren veel mensen op straat zijn gezet, onbeschermd en zonder toegang tot zorg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier heeft bewezen dat het probleem bij het IND systeem ligt, omdat vanaf de start van de groep al meer dan 100 van ons alsnog de asiel status hebben verkregen.

Als groep gaan wij door met onze strijd tegen dit op angst gebaseerde politieke systeem dat alle vluchtelingen ontmenselijkt, om onze waardigheid en mensenrechten te behouden.

7 july 2018, Amsterdam – Refugee collective we are here, who previously stayed in a squat in Amstelveen, took the unoccupied building on the Entrada 600 in Amsterdam-Duivendrecht.

the offices space was empty and unused. unfortunately, we are forced to get shelter in thi way, because otherwise we have to roam the streets. the BBB is overcrowded and has a waiting list and in the havanstraat only preople with a Dublin claim are welcame.

In adidtion,the havanstraat is a former prison and that can be felt in the daily controls we must endure. rencently one of our members was arrested because he asked for food because of this diabetes and this was refused. We do not feel safe in such an environment and ask for 24/7 shelter.

There are municipal plans to realize this 24/7 for undocumented people, but that will certainly take until end of the year before it is realised. we would love work and renta hous ourselves.

We intend to live here quietly and build a good relationship with the neighborhood and offices around us. We would like to meet fellow residents who are always welcome to come and have a cup.of coffee with us.

Some background information about us:
In September 2012 we started a tent camp on the notweg, because we did not know where to go. Although our asylum application has been rejected and therfore we are not allowed to stay in the nederland,we cannot return to our country of origin, or to onather country.

Because for that you also need documents that we do not have,we want pull attention to our situation because the asylum policy in the nederlands is deeply flawed and makes us desperate.we have literally no place to go.many of us are working hard on a renewed asylum application.

We know that this is paying off, because more than 100 people of our colletive have new received a residved aresid certainly permit.this shows that our struggle is meaningful and we ask the government and the city of Amsterdam to give us,the people on the street,the space to work on our asylum procedures in humane way.

After the notweg we continued our struggle and we have lived in various building such as the vluchtkerk,the vluchtgarage etc.also from this new location we continue to try to remain visible and to fight for our human rights.the( we are here) group mow consists of several smaller groups because living together in a small group is easier.we will live here with a group of man from countries such as sudan and west African countries

We Are Here en Fair City Amsterdam nodigden je uit voor de:

Zaterdag 2 juni vanaf 17 uur.
Let’s spend the night together.
Rudolf Dieselstraat Amsterdam

Donderdag 31 mei zou wel eens de laatste dag van het WE Are Here Village in de Rudolf Dieselstraat kunnen zijn. Maar misschien ook niet. Het is de beste plek die wij de afgelopen zes jaar hebben gehad. De rechter heeft ons gezegd dat we op 1 juni weg moesten zijn, en dat we de vrede met Ymere moesten bewaren. Dat hebben we ook gedaan. NIEUWS: vandaag heeft het stadhuis ons verteld dat we tot maandag 4 juni twaalf uur ’s middags mogen blijven.
Ymere bewaart intussen de vrede niet, maar verstoort de vrede van de mensen die in de huizen wonen (huurders, krakers en flex-huurders) door hun tuinen en bomen te vernielen. Met veel lawaai en geblokkeerde ingangen. Ymere zal echter niet vóór 6 september met de sloop beginnen. NIEUWS: Na veel klachten is Ymere gestopt met het vernielen van de tuinen tot 1 september, als ze gaan slopen.

Ymere respecteert de Ramadan niet. Zij lijken niet te beseffen dat veel leden van We Are Here zich middenin de Ramadan bevinden, de maand van reflectie en consideratie, maar ook van vasten en een laag energiepeil.

Franki Richart (Tarragona, ara.cat) makes a miracle on the wall. We Are Here Village, Dieselstraat Amsterdam.

Waarom moeten wij nu vertrekken, zonder uitzicht op een permanente oplossing, louter wegens een of ander technisch probleem van Ymere? Ze moeten gaten boren om erachter te komen hoe lang de heipalen moeten worden voor de nieuwe flats die ze hier willen bouwen. Kan dat niet even wachten? Onze huizen zullen worden gesloopt of Camelot krijgt weer anti-kraakcontracten.

Wij geloven dat de nieuwe gemeenteraad en de nieuwe wethouders serieus zijn als ze het hebben over een permanente oplossing voor ongedocumenteerde migranten in Amsterdam. En dat ze de volledige medewerking van We Are Here bij het ontwerp van BBB+ waarderen. Dus laten we bij elkaar gaan zitten en een weg vinden. En Ymere laten weten dat een sociaal woningbedrijf ook een sociale verantwoordelijkheid heeft. We zullen al onze gekraakte huizen graag verlaten, als we een oplossing hebben bereikt die onze fundamentele rechten in het rebelse Amsterdam garandeert.In de tussentijd vragen wij Ymere  

• De vrede te bewaren.
  De Ramadan te respecteren.
  Niet onnodig natuur te vernielen.
  Geen ruimte te verkwisten waar nog steeds mensen kunnen wonen.
  We Are Here te respecteren.Wij roepen jullie allemaal op om, in vrede, naar de Dieselstraat te komen en samen een oplossing te verwezenlijken: Fair BBB+ en gelijke rechten voor allen.
  Kom met ons genieten van het mooie weer en de tuinen.
  Luister naar onze verhalen.
  Doe mee aan de Iftar om 21.54 uur.
  Stuur een persoonlijke boodschap naar Ymere.
  We hebben jullie huizen niet nodig, we willen een leven. Dus verander nu!Nu heeft We Are Here je harder nodig dan ooit.
• Info: wijzijnhiernl<a>gmail.com * Woordvoerder Khalid Jone 0684307241 * Support Jo M2M 0686263381 * FB: Wij Zijn Hier * Website: http://wijzijnhier.org * Donaties: Vrouwen Tegen Uitzetting NL57 INGB 0006 4956 66 o.v.v. We Are Here

Zondag 27 mei 2018 hebben de vrouwen van ‘We are Here’ vluchtelingen collectief intrek genomen in het  pand aan de Tommaso Albinonistraat 5. Dit kantoorpand stond al vele jaren leeg. Na de ontruiming in april van het vorige onderkomen aan de Burgermeester Roëllstraat was de noodzaak na 7 weken zonder huis zeer hoog om nieuwe woonruimte te vinden. De groep grijpt het moment aan om de urgentie voor een 24-uursopvang te benadrukken en ook duidelijk te maken wat er nodig is om een succesvolle opvang te realiseren.

Al bijna 6 jaar voert het  ‘Wij zijn hier’ collectief een strijd voor een ander asielbeleid en een normaal leven met basale mensenrechten. ‘De situatie de afgelopen jaren heeft ons en vele anderen veel energie gekost. Wij vragen daarom de toekomstige gemeenteraad om de aankondigde 24-uursopvang zo spoedig mogelijk te realiseren. Een 24-uursopvang waar wij de nodige rust en veiligheid kunnen vinden en kunnen werken aan onze toekomst in de Nederlandse samenleving’, aldus Raaho uit Somalië.

De vrouwen van Wij Zijn Hier (afkomstig uit Somalië, Eritrea en Ethiopië) willen benadrukken dat zij de 24-uursopvang mede vorm willen geven. ‘Het is belangrijk met ons te praten in plaats van over ons’. Er is inspraak nodig van de mensen waar de opvang voor bestemd is, anders wordt het nooit succesvol. Voor zowel de mensen zonder verblijfspapieren die al vele jaren rondzwerven in Amsterdam, als voor de gemeentepolitiek staat er veel op het spel om deze nieuwe 24-uursopvang te laten slagen. Voor de groep betekent 24-uursopvang een belangrijke stap richting een normalere manier van leven. De vrouwen vragen de gemeente en uitvoerende instanties oprecht met hen in gesprek te treden. ‘Samen kunnen we de situatie die al veel te lang duurt oplossen’ zegt Maria uit Ethiopië.

Opvang die leidt tot rust en oplossingen, houdt het volgende in:

• degelijke juridische bijstand in de verblijfrechtprocedure.
• zelfstandige woonruimte met privacy en mogelijkheid om zelf te koken.
• duur van de opvang gericht op oplossing van individuele situaties.
• geen camera’s en minimale bewaking van de locatie.
• begeleiding op maat, goede voorlichting en uitleg.
• geen gedwongen DT&V trajecten.
• toegang tot gezondheidszorg.
• toegang tot de arbeidsmarkt.
• Amsterdams Burgerschap.
• wat we zelf kunnen, doen we graag zelf; geen hospitalisatie.

Het is nog niet duidelijk wanneer de 24-uursopvang open zal gaan. De groep hoopt voorlopig op de nieuwe plek te kunnen wonen en neemt contact op met de eigenaar om hierover in gesprek te gaan.

pim fischer geeft een lezing over de juridische strijdt voor wij zijn hier, 1 september 2017

Around 2 times a year, Pim Fischer gives a lecture to bring everyone up to date on his work for the refugees on the street in the battle for unconditional, humane shelter. On April 17 he is giving another lecture as a follow-up of the one on September 1, 2017.

Last September 5 at the celebration of 5 years We Are Here, I spoke and summarized Pim’s speech. It was not published because it contains some of the strategy he would be using in his coming cases. Now, with Pim’s approval, my very simplistic look at 2 branches of the Dutch legal system that the refugees are coming into contact with as an aid to the coming lecture.

Katy Arnold

kathy arnold op het 5 jarig jubileumfeest van wij zijn hier

There are 2 kinds of legal systems in Holland. One which deals with criminal law (and private law – but I won’t go into that) and one which deals with public administration – bureaucracy. There are 2 different courts, different means of appeal, and different high courts. The Raad van State, where one ends up for instance with an appeal on asylum. And the other, the Centrale Raad voor Beroep.

Through the past decades, I have watched Holland become a complicated and paralyzing bureaucracy. Why? Control. It is a system to control the people behind the mask of helping the people. And it is used to hide behind when it doesn’t work. “You see this? It says here that bla, bla, bla, and that’s what we’re doing, so it’s okay.” It’s also designed to be so blood-curdlingly complicated that no mere mortal can ever fight their way through it.

The circle or chain of asylum law falls under the Ministry of Justice system, not the public administration system. On paper, Holland has created a perfect system in which refugees are covered from beginning to end whether they get asylum or not. If they are refused, they have to leave the country within 28 days. If they can’t leave, they go to VBL’s – locations where they may stay for a maximum of 12 weeks before they leave the country.

For those who really can’t leave, there is the Buitenschuldverklaring – a residence permit for those who cannot leave here because of circumstances out of their own control and demands that the person is documented in the country of origin. One result of the chain was that city governments were forbidden to give shelter to refugees who had been refused asylum, because this was taken care of in the asylum chain.

We know that it doesn’t work, that’s why we are here today. Because of the gap in the asylum chain. The asielgat. Hundreds, if not thousands, of people who are refused asylum and can not return to their countries are thrown into the streets.

When WAH started a protest here in the garden in Amsterdam (and they were not the first as there were the tent protest camps in Ter Apel before that) and then moved to the Notweg in Osdorp, the problem of the gap in the asylum system became nationally visible and known for the first time.

Under the auspices of the Raad van Kerken – the council of churches – a complaint was made to the European Commission of Social and Human Rights. They came with an Immediate Measure telling the Netherlands that it had to:

Adopt all possible measures with a view to avoiding serious, irreparable injury to the integrity of persons at immediate risk of destitution, through the
implementation of a co-ordinated approach at national and municipal levels with a view to ensuring that their basic needs (shelter, clothes and food) were given. The absolute beauty of this was that it applies to national AND local governments. This meant that local government – city councils were allowed to have shelters, and even medical shelter, for undocumented people. And it was for unconditional emergency help.

I am going to skip a lot of steps, hiccups, and downright defeats along the way except to say that the person fighting for this in the courts is Pim Fischer. Pim Fischer is a lawyer in public administration law. Public administration law is for governments – local, regional, provincial, and national – which has rules for how they act towards people. And although the Immediate Measure looked very positive in the beginning, the civil servants, to whom those rules apply, managed to wriggle out of doing the obvious and left many people in a still demeaning, degrading, and life-threatening position.

Pim and the Council of Churches took the government to the European Court concerning the VluchtGarage – a parking garage where a large number of people were living in absolutely disgusting conditions. The European Court came out with a horrifying decision. Because government had taken action and was neither inactive nor indifferent to the situation, these people were not being treated inhumanely. There is an expression: The road to hell is paved with good intentions. The Netherlands was on the road to hell and that’s okay by the European Court.

At almost the same time, the Dutch government decided that there is general shelter for people who are undocumented – the VBL’s – and the city councils should again not provide shelters because they already exist. So, no more money from the Hague to the city councils for shelter.

More than a year ago, Pim called a group of us together to explain a new strategy in a situation where it seemed that all routes through public
administration law had been shut down legally. People were going to go, one by one, to Ter Apel to ask for shelter. One and a half years later, 70 people have requested shelter at the VBL. The first to go in March 2016 was told: Go, go away, you! The last was refused the following August. And not one person in between had gotten shelter there.

And so started the appeals through the justice system to the high court, the Raad van State. And the decision in July of this year was quite extraordinary. Although the court said that it was all right to have conditional help (boo hiss) and in this case, the condition is to participate in a possible return to the country of origin, it put rules and limits into place for participating.

DT&V – the department for returning people – is part of the asylum chain. They say: “we don’t make the decision. That was decided by a different department in the chain.” They run the VBL’s and their practices are morally reprehensible and strangely enough without all the rules and bureaucracy that most government departments have. Their job is to just do it. And there are no limits. Someone can be presented to an embassy 40 times. If the embassy doesn’t respond, it’s the fault of the refugee because he or she didn’t try hard enough. Not only do the refugees have to participate in returning, they have to want to. (mind control) So if it doesn’t work, the refugee didn’t really want it to, his fault. If a person can prove something isn’t possible, DT&V come up with new demands. There are no time limits. If there were, you could complain for
instance through the public administration route if it took too long. But in this, DT&VV are protected by a total lack of rules.

So the high court has now ruled that the State Secretary of Justice (the boss of DT&V) has to motivate per individual and the individual’s realistic chances of leaving – considering the person and the country – what the refugee concretely and realistically has to do to cooperate to get conditional shelter. If shelter is refused, this has to be motivated by the State Secretary. And if the refugee has done everything on the list and still cannot leave, then a decision should be made and motivated that this person is still here and can not leave because of circumstances beyond his control. The burden of proof is now on the State Secretary, not the refugee.

Some people are calling this a Buitenschuldverklaring, but this is wrong. It is a new back door to the same result. There will have to be a new name for it. I personally like Omstandigheidsvergunning – a permit due to circumstances. But it opens up the possibility for many undocumented people to finally be able to get decent shelter, and after a time, a residence permit.

The next step is to hold the government to this promise. Practically speaking, one goes to apply for shelter. You receive a list of conditions on paper that you have to meet. But these conditions must be reasonable and personally realistic to you. If they’re not, you can make an official complaint. If they are reasonable and realistic such as Go to the IOM for statement on returning and Go to your embassy, then you do it. When it is proven impossible to return, you should be allowed to stay. You will need help. You will need witnesses. You can use a lawyer for complaints or appeals. It won’t be easy, but nothing ever is. There are going to be test cases soon so we’ll keep our fingers crossed. It has always been the goal of the people from We Are Here to get residence permits. We are not only asking for emergency help, but also a solution. By way of a detour through emergency help, the high court has now put a proper form of a residence permit due to circumstances beyond one’s control onto the agenda.

Beste aanwezigen,

Bedankt voor jullie komst. Mijn naam is Khalid, ik ben de woordvoerder van We Are Here aan de Rudolf Dieselstraat. Ik zal de conferentie in het Engels vervolgen zodat het ook te begrijpen is voor mensen in het buitenland.

We have invited you here today to tell you our story. The past few weeks there has been a lot of negative media attention about our presence in this neighborhood. So we want to explain to you the circumstances that led us up to this point and why we are here.

Rita Verdonk and Fred Teeven decided that there should be an example made of certain refugees. This was done to discourage other refugees of coming. We are the product of this policy. But people are not products. Nor are we experimental ground to test your political theories on. We are human beings who deserve a life. Just like everybody else in this country and in the world.

We are not “uitgeprocedeerd.” In fact, we are in the so-called asylum gap. This gap was created by the politics of this country. When somebody comes to the Netherlands. This country has to honor the asylum request of that refugee. But in practice, the IND does not do that. They do not honor the asylum requests.

Sometimes we cannot get ‘status’ because the IND attempt not to believe our reasons for fleeing our countries. And sometimes the IND does not take enough time to study one’s procedures. But then also they cannot send us back. And we cannot ask for asylum in another country because of the Dublin convention which was corrupted by the European immigration system. Adding to this, anybody who has been here for 17 years or less has missed out on the general pardon of 2006. This general pardon was a failure because of its selective nature. So we are stuck here.

The Mayor and the city council of Amsterdam decided that refugees in the asylum gap do not get 24-hour shelter. They also do not want more refugees to come. So we had to find solution for ourselves.

In the past 5 years we have done all the work ourselves without any help from the government. We are activists who fight for our story to be heard. We are theater-makers who show our story on the stage. We are photographers who tell our story with pictures. We are DJs, chef-cooks, carpenters, teachers. We are story-tellers. And now we tell you our story. We have all these talents and we left our homes to look for safety. We can use our qualities to help make this country better.

Now we attempt to explain the inhuman conditions that the Dutch government forced on us for the past 17 years, and we want to change the public opinion on the whole situation in general. But also address the negative media attention which feeds this public opinion and therefore our inhuman treatment.

It was okay for you to accept that we live in extremely cold and inhospitable conditions in the abandoned church or on the streets. But you do not accept when we find a better place to live. We did not come to the Netherlands or to this neighborhood to cause problems for people. We came here to find a safe life for ourselves.

We came to work together with the neighborhood and create a nice place for us to live but also for the people who are already here. I believe that with last Saturday’s open day we achieved this cooperation. We had a beautiful day that caused many new friendships. But still the media was negative.

We would like to express our disappointment about the fear that has been created around us through the media. The impact of this negative coverage has led to right-wing people coming to our street, burning our banners and threatening the safety of our entire neighborhood. We believe the media to have been a central culprit in this and we want to call them out on it.

We hope that this press conference has clarified our situation in this neighborhood, in this country and in this world. We have faith that the media will not continue their fearmongering any longer and we hope that together we can think of a solution to our problem. Because soon another 150 people from other We Are Here groups in the city will also be evicted and put on the street. Just like the eviction of the women’s group past Tuesday. This
situation cannot go on any longer.

We call for the Dutch government to change their immigration policy.
We call for the city of Amsterdam to take responsibility for its inhabitants.
And we call for an end of imperialistic and capitalist warfare.
Because exporting ammunition means importing immigration.
Thank you very much.

Khalid Jone, for We Are Here at Rudolf Dieselstraat.

Yesterday 11th april the women of the Roëllstraat had to leave their building. They had a powerfull demonstration in front of the City Hall.
Tonight the city council (starting 7PM) will debate the actual situation of We Are Here. So they will be there again demanding for 24/7 housing.
Please do all come at 6PM to join them in their struggle for a safe place to stay!

These are their demands:

Een groep vrouwen van WIJ ZIJN HIER gaat woensdag 11 april vanaf 12.00 uur demonstreren bij het Stadhuis van Amsterdam. Ze hebben anderhalf jaar in een gekraakt pand in de Burgemeester Roëllstraat gewoond, maar moeten daar a.s. woensdag uit. Omdat ze niet weten waar ze de nacht moeten doorbrengen, gaan ze maar meteen door naar het stadhuis. Ze eisen 24 uursopvang. De BBB (bed, bad en brood) zoals Amsterdam die nu biedt is geen optie omdat het alleen nachtopvang is. De vrouwen staan dan elke dag om 9:00 uur weer op straat. Het maakt vrouwen afhankelijk en kwetsbaar voor misbruik. Ze krijgen geen geld van de gemeente Amsterdam, zelfs niet voor persoonlijke verzorging.

Op straat zijn ze niet veilig. Ze hebben een dak boven het hoofd nodig. Een dak dat andere steden wel bieden in de vorm van BBB mét juridisch/maatschappelijke begeleiding, leefgeld en zelfstandigheid waar gezamenlijk aan een toekomstplan wordt gewerkt.

De vrouwen komen uit landen als Eritrea, Ethiopië en Somalië. Ze zijn ongedocumenteerd; documenten hebben ze nooit gehad, zijn afgepakt of tijdens de vlucht verloren gegaan.  Niet alleen voor de veiligheid is 24 uursopvang noodzakelijk. Als je als vluchteling ongedocumenteerd bent, moet je op de een of andere manier zien aan te tonen wie je bent. Dat kan onmogelijk vanaf de straat. Tijdens het verblijf in de Roëllstraat konden de vrouwen een start maken met het vinden van bewijzen. Dertien(!) van hen kregen intussen een verblijfsvergunning!

In de Roëllstraat zijn de vrouwen begonnen met het volgen van Nederlandse lessen. Op straat is ook dat moeilijk vol te houden.

De ene studente in de Rudolf Dieselstraat vertelde op vrijdag voor de camera van AT5 dat ze naar papa en mama ging, omdat ze zich “niet echt veilig” meer voelde tussen de krakers en vluchtelingen. “Om problemen te voorkomen”. “Er hing iets in de lucht.” Zaterdag was Stacey Krom. een andere jonge vrouw in de straat de hele dag op de open dag en zij kijkt er heel anders tegenaan. (Ze staat hier achter Fortune in de gele jas).

Beste,
Naar aanleiding van de gebeurtenissen in de Rudolf Dieselstraat, én het buurtfeest van vanmiddag, schrijf ik deze openbare brief.

Als bewoner van de Rudolf Dieselstraat wil ik u graag het volgende laten weten. Mijn gevoel van veiligheid is geenszins aangetast sinds de komst van de krakers van We Are Here. Integendeel! Het voelt fijn om weer mensen in de straten te zien lopen nadat er in de winter zoveel huizen leeg zijn komen te staan. Mijn gevoel van veiligheid is hierdoor gegroeid, er zijn mensen die voor elkaar uitkijken en voor elkaar zorgen, en die zomaar een praatje met je doen op straat.

Waar ik wel van schrok is hoe de media met deze situatie omgaat. Ik geloof dat er een kant van het verhaal is dat onvoldoende belicht wordt, en daarom schrijf ik deze brief. Er zijn fouten gemaakt tijdens het kraken, en daar heb ik van gehoord. Echter zijn dit dingen waarvan ik hoor dat de krakers zelf ook erg geschrokken zijn. Daarnaast zijn er ook een aantal spookverhalen waarbij de bron ver te zoeken is.

Filmploegen lopen door de straten, bewust op zoek naar mensen die overlast ervaren. Als ze je vragen om iets voor camera te zeggen sturen ze aan op angst. Als je je te mild uitdrukt zoeken ze verder, of wordt je uit het filmpje geknipt. Het is jammer dat er over het algemeen zo eenzijdig gerapporteerd wordt!

De mensen van We Are Here zijn enkele van de meest gastvrije mensen die ik ken. Als je langsloopt wordt je haast altijd uitgenodigd om kennis te maken en om binnen te komen in ‘hun’ huis. Een plek waar ze zichtbaar trots op zijn.

De buren die ik sprak en die aangaven angstig te zijn, lieten unaniem weten nooit contact te hebben gemaakt met hun ‘nieuwe buren.’ Een typisch voorbeeld van ‘wat de boer niet lust…’ Natuurlijk ben je bang voor iets dat je niet kent! Dat is menselijk. Maar er gaat een wereld voor je open als je open staat voor nieuwe ontmoetingen. En je zult zien, zo eng zijn ‘ze’ niet. Gelukkig zijn ‘ze’ ook maar mensen. Ik hoop dat mijn buren deze raad op zullen volgen en dat ook zij zich niet meer onveilig hoeven te voelen in hun eigen straat.

In deze brief wil ik niet eens veel dieper ingaan op de politiek van deze zaak, maar het is duidelijk dat er fundamenteel iets mis is in de wereld en in ons land. Ik hoop dat de overheid meer zal gaan denken in oplossingen en dat er gestopt wordt met de symptoombestrijding in de vorm van ontruimingen en uitzettingen.

Deze buurtbewoners (foto) ervaren geen overlast. En ik ben er één van. Ik ben blij dat We Are Here ons vandaag de mogelijkheid gaf om dat nogmaals te ervaren.

Stacey Krom, buurtbewoner

Beste buurtgenoten,

Wij nodigen jullie van harte uit om samen een buurt- en tuinfeest te houden op zaterdag 7 april. Met koffie en tuinieren, en een praatje om elkaar beter te leren kennen en samen te werken aan een leefbare buurt voor iedereen.

Wij Zijn Hier is een collectief van mensen die gevlucht zijn uit oorlogsgebieden zoals Soedan en Somalië. De IND wil dat we daarheen terugkeren, maar in ons thuisland is niemand zijn leven zeker. We kunnen daarom niet terug. Maar in Nederland mogen we ook niet leven. We staan op straat, zonder recht op werk of onderwijs. Dat geeft veel stress, we weten vaak niet eens waar we naar het toilet kunnen. Ons gevoel van vrijheid en menselijke
waardigheid wordt ons ontnomen. Daarom betrekken we leegstaande panden die om te overleven en een oplossing te eisen..

Het is een drukte van belang geworden sinds wij vanuit de Christus Koningkerk aan de James Wattstraat naar de Dieselstraat verhuizen. Want binnenkort moeten we die kerk verlaten en staan we weer op straat, zoals we in de afgelopen jaren al 33 keer hebben meegemaakt. We hopen heel erg dat we eindelijk een kans krijgen om een beetje normaal leven te kunnen leiden. En dat willen we heel graag samen met alle bewoners doen om hier een fijne, veilige en mooie buurt te houden en te maken. Natuurlijk zoeken we ook goed overleg met Ymere, Camelot en B&amp;W. Met de steun van onze vele supporters hebben we geleerd om zover mogelijk ons zelf te redden.

Het feest begint om 12 uur: met eten en drinken, tuinen schoonmaken en beplanten, muziek maken, schilderen, potje straatvoetbal, enz.

Om 5 uur is de officiële opening van het nieuw activiteitencentrum op nummer 6, door een bekende Amsterdammer.

Vluchtelingencollectief We Are Here heeft de afgelopen Paasdagen 11 woningen en
een winkelpand gekraakt in de Rudolf Dieselstraat. Deze zijn prima geschikt te
maken om vrouwen en kinderen onder te brengen. De mannen van Wij Zijn Hier
heten vrouwen die op straat staan of binnenkort ontruimd worden hartelijk welkom in We Are Here Village. Want je hebt een heel dorp nodig om kinderen groot te brengen.

Ymere, de eigenaar van de Rudolf Dieselstraat heeft deze woningen jaren
verwaarloosd in afwachting van sloop en nieuwbouw, die telkens uitgesteld wordt.
En wil Ymere de wonimngen nu zelfs in handen geven van anti-kraakburo Camelot,
die 350 Euro huur vraagt, per bewoner. Dat is niet meer nodig. Samen met huidige
(tijdelijke) bewoners kunnen we de 124 woningen beheren. We gaan we er weer een
mooi dorp van maken. Zaterdag 7 april is het al de eerste buurt-en-tuindag.

De meeste politieke partijen hebben afgesproken dat er geen panden van Wij Zijn
Hier ontruimd worden zolang er onderhandeld wordt over een nieuw college van
B&W. Wij nodigen ze uit om samen te werken aan een stabiel onderkomen en een
echte Amsterdamse oplossing. Laat het toekomstige college van B&W nu eindelijk
eens afspraken maken met woningcorporaties om vluchtelingen op straat de hand te
reiken.

Wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.
Het is tijd voor creatieve, Amsterdamse oplossingen.

E N G L I S H

Welcome in We Are Here Village!

Twelve houses squatted in Rudolf Dieselstraat.

Refugee collective We Are Here has squatted 11 homes and one studio over the
last Eastern days in Rudolf Dieselstraat. These can very well be prepared to
accomodate women and children. The men of We Are Here welcome women on
the street or those who will soon be evicted to join We Are Here Village.
Because it takes a village to raise a child.

Ymere, the corporation that owns Rudolf Dieselstraat has neglected the houses
for years, with the prospect of demolishing them and building mnew apartments.
These plans have been postponed several times. Now Ymere wants to hand the
houses over to ant-squat agency Camelot, that charges 350 Euro per month per
person. This is no longer necessary. Together with the people who still live here
we can manage the 124 homes and the environment. We are going to make a
nice village here. On saturday the 7th of April we have the first neighboorhood-
garden-party.

Most political parties in the town council have agreed to not evict locations of We
Are Here during the formation of a new coalition with a new team of aldermen.
We invite them to work together for a stable place and create a real Amsterdam-
style solution. We urge the future board of aldermen and the mayor (B&amp;W) to
come to an agreement with the housing corpoartions in order to reach out to
refugees-on- the-street.

We are here and we need a place to be able to live.
It is time for creative, Amsterdam-style solutions.

24 maart 2018 hebben leden van vluchtelingencollectief We Are Here een woning gekraakt in de Rudolf Dieselstraat, Amsterdam om een moeder met haar twee kinderen onder te brengen, samen met een aantal mensen die nu in de kerk in de James Wattstraat onder moeilijke omstandigheden moeten leven.

Na ruim 5 jaar vechten voor een normaal bestaan weten wij wat het betekent om op straat te moeten leven of van de ene bouwval naar de andere te bewegen. Het betekent dat je steeds verliest, dat je leven zinloos wordt, dat je er psychisch aan onder doorgaat. Zes van ons hebben al het leven gelaten. De druk wordt alleen maar groter. Iedereen kan het zien. Een oplossing moet nu komen.

Het vrouwenpand van We Are Here aan de Burg. Roëllstraat 70, waar 25 vrouwen al anderhalf jaar wonen, mag van de rechter vanaf 10 april ontruimd worden door de woningcorporatie.

De meeste politieke partijen hebben afgesproken dat er geen panden van Wij Zijn Hier ontruimd worden zolang er onderhandeld wordt over een nieuw college van B&W. Wij nodigen ze uit om samen te werken aan een stabiel onderkomen en een echte Amsterdamse oplossing.

Wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.

Zaterdag 10 februari 2018 hebben wij, een groep ongedocumenteerde (dus NIET uitgeprocedeerde of illegale) vluchtelingen van het collectief ‘Wij Zijn Hier’, afkomstig uit voornamelijk West-Afrika ervoor gekozen om onze intrek te nemen in een leegstaand pand op Rapenburg 31-33 te Amsterdam. Dit pand staat al meer dan zes maanden leeg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier strijdt al ruim vijf jaar voor ‘een normaal leven’ van vluchtelingen, evenredig aan dat van alle burgers. Daarnaast roept het collectief op tot erkenning van het zogenaamde ‘asielgat’ wat inhoudt dat vluchtelingen na afwijzing van hun asielaanvraag niet in Nederland mogen blijven, maar ook niet teruggestuurd kunnen worden naar het land van herkomst. Dit kan onder andere zijn omdat het land van herkomst hier niet aan mee wil werken of het land te gevaarlijk is om naar teruggestuurd te worden. Ook dreigen sommigen teruggestuurd te worden naar Italië, waar men als eerste Europa binnen kwam. Daar komen mensen dan wederom op straat te staan, omdat Italie de vluchtelingenstroom totaal niet aan kan. Velen van ons werken aan een (hernieuwde) asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet eenvoudig en het is niet makkelijk de IND alsnog te overtuigen met nieuw bewijsmateriaal, maar het lukt wel! Van het Wij Zijn Hier collectief hebben inmiddels ruim 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Echter, totdat we een nieuwe procedure kunnen starten of een vergunning hebben gekregen, kunnen we geen aanspraak maken op voorzieningen om in ons primaire levensonderhoud te voorzien. De Gemeente Amsterdam blijft verwijzen naar de landelijke overheid en zo is er nog steeds geen wezenlijke oplossing gerealiseerd voor onze groep. Maar wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven. Op 21 maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Wij hopen dat veel Amsterdammers kiezen voor een menswaardig bestaan voor alle Amsterdammers.

De BBB zit vol en hanteert sinds kort strengere toelatingscriteria waardoor er nog meer druk op onze groep is komen te staan doordat de geweigerde mensen toch ergens moeten slapen. Zowel de BBB als de Winteropvang, vormen slechts een sobere nachtopvang zonder verdere begeleiding. Overdag staan wij nog steeds zonder middelen op straat, zelfs als we ziek zijn. In deze wintermaanden is dat extra zwaar met regen, sneeuw en vrieskou. Binnen de opvang heerst een totaal gebrek aan zelfbeschikking wat ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid ondermijnt. Daarom betrekken we panden die niet in gebruik zijn, zodat we in betrekkelijke onafhankelijkheid kunnen leven. De groep heeft in de afgelopen vijf jaar meer dan 30 keer moeten verhuizen.

Met onze groep van 35 personen zijn we van plan hier in goede verstandhouding met de buurt en respect voor het pand te verblijven. Wij hopen, zoals ook in het verleden is gebeurd, een goede afspraak te kunnen maken met de eigenaar van het gebouw. We willen graag kennis maken met onze nieuwe buren en hopen solidariteit te ontvangen uit de buurt. Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

Zondag 7 januari 2017 hebben wij, een groep ongedocumenteerde (dus NIET uitgeprocedeerde of illegale) vluchtelingen  van het collectief ‘Wij Zijn Hier’, afkomstig uit voornamelijk West-Afrika  ervoor gekozen om onze intrek te nemen in de voormalige kringloopwinkel RataPlan aan de Weesperstraat 118 te Diemen. Sinds de ontruiming van het vorige pand van onze groep aan het Zeeburgerpad 94, hebben  we geen leefbaardere plek kunnen vinden. Deze voormalige kringloop staat al meer dan 6 maanden leeg.

Het vluchtelingencollectief Wij Zijn Hier strijdt al vijf jaar voor “een normaal leven” van vluchtelingen, evenredig aan dat van alle burgers. Daarnaast roept het collectief op tot erkenning van het zogenaamde ‘asielgat’ wat inhoudt dat vluchtelingen na afwijzing van hun asielaanvraag niet in Nederland mogen blijven, maar ook niet teruggestuurd kunnen worden naar het land van herkomst. Dit kan onder andere zijn omdat het land van herkomst hier niet aan mee wil werken of het land te gevaarlijk is om naar teruggestuurd te worden. Velen van ons werken aan een (hernieuwde) asielaanvraag. De voorwaarden die hiervoor gesteld worden zijn niet eenvoudig  en het is niet makkelijk de IND alsnog te overtuigen door het vinden van nieuw bewijsmateriaal, maar het lukt wel! Van het Wij Zijn Hier collectief hebben inmiddels rond de 100 personen alsnog een verblijfsvergunning gekregen.

Echter, totdat we een nieuwe procedure kunnen starten of een vergunning hebben gekregen, kunnen we geen aanspraak maken op voorzieningen om in ons primaire levensonderhoud te voorzien. De Gemeente Amsterdam en Gemeente Diemen blijven verwijzen naar de landelijke overheid en zo is er nog steeds geen wezenlijke oplossing gerealiseerd voor onze groep. Maar wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.

De BBB zit vol en hanteert sinds kort strengere toelatingscriteria waardoor er nog meer druk op onze groep is komen te staan doordat de geweigerde mensen toch ergens moeten slapen. Dit heeft er zelfs toe geleid dat enkele weken geleden de politie Amsterdam een Soedanees gezin met 2 kinderen naar Wij Zijn Hier heeft gebracht voor onderdak omdat er na veel rondbellen naar alle instanties geen andere optie bleek te zijn. Vrijwilligers van Wij Zijn Hier zijn nog steeds bezig deze familie onder dak te krijgen. Het alternatief, de Winteropvang, zit inmiddels ook vol.

Zowel de BBB als de Winteropvang die onlangs geopend is, vormen slechts een sobere nachtopvang zonder verdere begeleiding. Overdag staan wij nog steeds zonder middelen op straat, zelfs als we ziek zijn. In deze wintermaanden is dat extra zwaar met regen, sneeuw en vrieskou. Binnen de opvang heerst een totaal gebrek aan zelfbeschikking wat ons gevoel van vrijheid en menselijke waardigheid ondermijnt. Daarom betrekken we panden die niet in gebruik zijn, waar we in betrekkelijke onafhankelijkheid kunnen leven. De groep heeft in de afgelopen vijf jaar meer dan 30 keer moeten verhuizen .

Met onze groep van 35 personen zijn we van plan hier in goede verstandhouding met de buurt en respect voor het pand te verblijven. Wij hopen, zoals ook in het verleden is gebeurd, een goede afspraak te kunnen maken met de eigenaar van het gebouw.

We willen graag kennis maken met onze nieuwe buren en hopen solidariteit te ontvangen uit de buurt.

Geen mens zou uitgesloten mogen worden van de maatschappij.

Zaterdag 6 januari 2017 hebben wij, de We are hier groep, onderdeel van
vluchtelingencollectief ‘WE ARE HERE’ het pand aan de Jameswattstraat 78
in gebruik genomen. De ruimte is van de Universiteit van Amsterdam en
stond al een tijd leeg. Helaas zijn wij genoodzaakt om op deze manier
onderdak te verkrijgen, omdat wij anders overdag op straat moeten zwerven.

Velen van ons verblijven al lange tijd in de Bed Bad Brood (BBB) voorziening van de
gemeente. De BBB en de Winter opvang bieden echter geen humane oplossing voor
onze situatie. “Wij moeten elke dag voor 09.00 uur het pand verlaten, ook als het
regent, koud is of als we ziek zijn en we mogen pas om 16.00 uur weer naar binnen.

We hebben geen geld voor bijvoorbeeld een kop koffie, eten of om naar de toilet te
gaan. Elke dag op straat doorbrengen is zeer stressvol en heeft veel impact op onze
geestelijke en lichamelijke gezondheid” aldus een van de BBB en de Winter opvang
gebruikers. Hoewel de vluchtelingen herhaaldelijk aandacht vroegen voor deze
zorgelijke situatie, kiest de gemeente ervoor deze mensonterende situatie te laten
voortbestaan en zelfs de criteria van opvang te verscherpen zodat nog meer mensen
buiten moeten slapen.

Dat een BBB voorziening anders kan worden ingericht wordt aangetoond door andere
gemeenten (zoals bijvoorbeeld Groningen) die wel kiezen voor een humane 24-uurs oplossing.
De BBB voorziening van de gemeente Amsterdam biedt geen oplossing voor onze situatie en
wederom vragen wij aandacht voor hiervoor.

De groep bestaande uit 45 mensen (mannen en vrouwen) zullen hier gaan wonen
wonen. Ze zullen contact opnemen met de eigenaar en hopen hier te kunnen wonen
zolang het pand geen andere bestemming heeft. De groep is van plan om hier rustig
te wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt. De eerste buurtbewoners
kwamen al op bezoek vanmiddag.