Clara Meijer Wichmanpenninguitreiking – 10 december
Verslag door Lokien
Bij binnenkomst vallen direct twee dingen op: de prachtige kerk en de fototentoonstelling van Manette die onmiddelijk de aandacht trekt. Aan wasknijpers hangt de historie van bijna 2,5 jaar Wij Zijn Hier. Een blik in de zaal vergroot die ervaring. Vluchtelingen vanuit de hele periode zijn aanwezig – sommigen van hen zitten nu in een AZC en hebben een status. Sommigen zijn bij de groep vanaf heb begin, anderen zijn recentelijker aangesloten.
Na een korte introductie vanuit de Liga voor de Rechten van de Mens en J’accuse, wordt een minuut stilte gehouden voor alle overleden vluchtelingen met de het meisje Renata als voorbeeld.
Dan volgt de officiele uitreiking van de mensenrechtenprijs aan El Mouthena en de andere aanwezige (voormalige) coordinatoren van Wij Zijn Hier. Onder luid applaus en het roepen van ‘We Are Here’ vanuit het publiek en afgesloten door een groepsfoto’s.
In zijn speach benadrukt Mouthena dat na bijna 2,5 jaar campagne voeren veel mensen over het probleem met de asielprocedure te weten zijn gekomen en dat er kleine stapjes gemaakt worden, maar dat we er nog lang niet zijn. Dat het doel is menselijke waardigheid voor iedereen. Hij benadrukt hoe het systeem mensen kapot maakt en benoemt de twee overleden leden van de groep Jean Paul en Hamza.
Ilhaam refereert aan Clara Meijer Wichman, een vrouw die zoveel voor de mensenrechten heeft betekent, en zij geeft aan hoe trots zij is om deze prijs te mogen ontvangen. Zij is een van de huidige coordinatoren van het Vluchtgebouw en – zegt ze zelf – ze vertegenwoordigt hier ook een beetje de vrouwen van de groep.
Ahmed – voormalig leider van de Somaliers, herinnert aan het begin van de beweging bij de Diakonie op het Waterlooplein en daarna in het tentenkamp Osdorp. Hij vertelt over hoe er met mensen die als gast in een land komen en asiel aanvragen, wordt omgegaan.
Ali – een van de huidige coordinatoren van het Vluchtgebouw – dankt alle supporters en mensen die al deze tijd hebben geholpen bij het zichtbaar maken van de vluchtelingen.
Younis is aanzienlijke tijd een van de gezichten van Wij Zijn Hier geweest. Hij heeft inmiddels zelf een status, meldt hij, maar hij was vandaag bij de demonstratie ‘geen vrouw in de kou’ en bezoekt soms de locaties van Wij Zijn Hier en hij roept iedereen op deze mensen te helpen.
Eric, een van de woordvoerders van de Vluchtgarage, komt te laat. Hij legt uit dat hij de weg niet wist. Ik herken zijn verhaal. Zelfs iets simpels als ergens naar toe komen, kan voor vluchtelingen zonder papieren een heel gedoe zijn – zonder internet om de route op te zoeken, of zonder geld voor een kaartje en altijd met het risico gearresteerd te worden. Hij vertelt kort over het leven in de garage in de kou, vaak zonder licht.
Marjan voert het woord namens de supporters. Zij benadrukt de diversiteit van de supporters – van mensen van de protestantse kerk tot krakers en alles wat daar tussen in zit.
De prachtige muziek van Myriam Gaasbeek – die zingt over thuis, vrede en solidariteit vormt een bijzonder intermezzo. Aan het eind zingt men gezamelijk en geeft men elkaars hand.
Het officiele gedeelte wordt afgesloten door een betoog van professor Dr Marli Huijer met een aantal zeer pakkende beeldspaken. Zo schetst zij bijvoorbeeld dat zelfs als ALLE inwoners van heel het continent Afrika naar Europa zouden migreren, het gemiddelde aantal inwoners per km2 in Europa dan rond 400 zou liggen, terwijl dat in Nederland nu rond 500 ligt en in Amsterdam zelfs rond de 5000! En dat Spinoza wordt gezien als vaderlands erfgoed, terwijl hij een derde generatie allochtoon is.
Het is tijd om niet meer te vrezen voor migratie, maar het te zien als iets moois wat veel bijzondere dingen oplevert! Zo getuigt ook weer deze avond.
De avond eindigt met een hapje en een drankje en muziek en zelfs wat dansen. En met een belangrijke mensenrechtenprijs voor Wij Zijn Hier.