Monthly Archives: april 2014
Vluchtelingen betrekken weer panden uit pure noodzaak
P e r s b e r i c h t
Vluchtmarkt is een feit – Vandaag, zondag 13 april, heeft WE ARE HERE drie panden betrokken aan de Ten Katestraat in Amsterdam.
Na de ontruiming van het Vluchtkantoor eind vorig jaar heeft een gedeelte van de zwervende groep vluchtelingen opvang gekregen in de Havenstraat, terwijl de rest door de gemeente op straat werd gezet. Deze groep zwerfde kort door de stad, waarna de Vluchtgarage in Zuid-Oost betrokken werd. Aangezien deze ruimte nu overvol is, heeft een gedeelte van de Vluchtgaragebewoners vandaag hun intrek genomen aan de Vluchtmarkt aan de Tenkatestraat in Amsterdam-West.
De vluchtelingen verklaren: “In september 2012 zijn we begonnen met een tentenkamp aan de Notweg, om aandacht te vragen voor onze situatie. We zijn hier, we kunnen niet terug naar ons land van herkomst, we kunnen ook niet naar een ander land, en hier mogen we niet blijven. We vragen niet meer dan een ‘normaal leven’. We willen dat het beleid in Nederland en in Amsterdam ons en alle andere vluchtelingen die op straat staan of onterecht in de cel zitten ruimte laat voor een menswaardig bestaan. Na de Notweg hebben we onze actie voortgezet in de Vluchtkerk, de Vluchtflat, het Vluchtkantoor, de Vluchthaven en de Vluchtgarage. Ook vanuit de nieuwe locatie, de ‘Vluchtmarkt’, proberen we zichtbaar te blijven en te strijden voor onze mensenrechten”.
De nieuwe locatie bestaat uit een al lang leegstaande bedrijfsruimte aan de Ten Katestraat 49 en een aantal voormalige sociale huurwoningen op nummer 61 en 63 die woningcorporatie Rochdale al meer dan een jaar laat verkrotten. De groep stelt dat ze van plan zijn hier rustig te gaan wonen en een goede relatie op te bouwen met de buurt. “We roepen alle Amsterdammers op zich te verdiepen in onze moeilijke situatie en onze strijd voor een menswaardig bestaan te steunen!”
Geen vrouwen op straat! Supporters luiden de noodklok
Demonstratie maandag 14 april 15:00 uur Spui in Amsterdam
Supporters van de uitgeprocedeerde vluchtelingen in Amsterdam luiden de noodklok. Vluchtelingenvrouwen die uit Asiel Zoekers Centra (AZC’s) worden gezet, staan op straat. In de gekraakte “Vluchtgarage” in Amsterdam Z.O., waar een groep vluchtelingen verblijft, melden zich iedere week vrouwen die nergens heen kunnen. Alle opvang in het land, georganiseerd door kerken en vrijwilligers, zit helemaal vol. Op dit moment is er geen onderdak voor de vrouwelijke uitgeprocedeerde vluchtelingen in Amsterdam. Vrijwilligers doen hun uiterste best om de vrouwen elders onder te brengen, maar ”De volgende vrouw die zich meldt, weten we echt niet meer waar ze heen moet” (aldus Marjan Sax, een van de supporters).
Ter Apel, 23 mei 2012. Ontruiming tentenkamp.
Een oplossing is de opvanglocatie in de Havenstraat in Amsterdam, waar een deel van de uitgeprocedeerde asielzoekers tijdelijk verblijft. Daar is voldoende ruimte om de vrouwen die op straat staan, onder te brengen.
De gemeente Amsterdam weigert echter de lege kamers in de Havenstraat, tijdelijk onderkomen tot 1 juni voor een beperkte groep uitgeprocedeerde vluchtelingen, beschikbaar te stellen aan kwetsbaren die zich melden voor hulp. In de opvanglokatie aan de Havenstraat waar ongeveer 130 vluchtelingen verblijven, zijn nog 84 kamers ongebruikt.
Al sinds september 2012 voert een groep uitgeprocedeerde vluchtelingen actie om aandacht te krijgen voor hun situatie, onder de naam WE ARE HERE. Zij krijgen geen verblijfsvergunning in Nederland maar kunnen ook niet terug naar het land van herkomst. Burgemeester van der Laan maakte afspraken met staatssecretaris Teeven, over de opvang in de voormalig gevangenis in de Havenstraat. Slechts een deel van de vluchtelingen kreeg het aanbod om hier te wonen voor 6 maanden. Andere leden van de groep verblijven sindsdien in een kraakpand in Amsterdam Zuid Oost. “Dit kraakpand zit overvol, heeft nagenoeg geen voorzieningen en is een onveilige plek voor de vrouwen om te verblijven. Op dit moment verblijven er alleen mannen, onder moeilijke omstandigheden.” De gemeente houdt vast aan het vastgestelde aantal vluchtelingen dat in de Havenstraat mag wonen, zelfs voor ernstig zieken of vrouwen wordt geen uitzondering gemaakt, ook al staan er veel kamers leeg.
De vrouwen die zich melden zijn vanwege hun kwetsbare positie (geen netwerk, geld, onderdak) een perfect doelwit voor uitbuiting en jonge vrouwen komen snel in de prostitutie terecht. Zij kunnen geen gebruik maken van bestaande daklozenopvang omdat zij geen documenten bezitten en deze opvang is veelal ongeschikt. Amsterdam heeft een zorgplicht, en komt deze op dit moment niet na. In de Gemeenteraad is al een aantal keer de zorg geuit over de kwetsbaren uit de groep. Op 13 maart jl. heeft de Gemeenteraad nog ingestemd met een nieuw plan, voor meer opvangplekken en een aanmeldloket. Het is onbekend wanneer dit plan in werking gaat treden, tot die tijd is er niets geregeld.
“Het is absurd dat wij halsbrekende toeren moeten uithalen om vrouwen van de straat te halen terwijl er in de vluchthaven 84 kamers leeg staan! Elke dag worden vrouwen vanuit de asielzoekerscentra op straat gezet. Onlangs werd een Somalische vrouw van 68 bij de Vluchtgarage gebracht, die door passanten was aangetroffen op een bank van het station in Leeuwarden, zonder geld, zonder adres om naar toe te gaan. Gisteren melde zich een 21 jarige Ethiopische vrouw bij de Vluchtgarage, geklinkerd uit AZC Almere. Zij krijgen bij alle instanties te horen dat er geen opvang voor hen is. Maar deze vrouwen kun je toch niet op straat zetten.”
De supporters worden geconfronteerd met de gevolgen van een falend, onzorgvuldig asielbeleid, dat niet zij, maar de politiek verantwoordelijken in de gemeenten en den Haag moeten oplossen. De supporters hebben over deze kwestie een brandbrief naar de gemeenteraadsleden van Amsterdam gestuurd. Het is een onhoudbare situatie. Er is ruimte in de Havenstraat, alle voorzieningen zijn daar, dus het kost relatief weinig geld en moeite om de vrouwen daar onderdak te geven.
Vrouwenopvang in de Havenstraat!
Demonstratie van vluchtelingenvrouwen en supporters maandag 14 april 15:00 uur op het Spui.
Interview met WE ARE HERE aktivist El Mouthena
Zondag 6 april gingen Lokien en El Mouthena van We Are Here naar het Surinameplein in Amsterdam om Iraakse vluchtelingen te ontmoeten die voor het kantoor van Vluchtelingenwerk demonstreren voor hun mensenrechten. Ze hebben ze niet kunnen vinden. In plaats daarvan nam Lokien de gelegenheid te baat El Mouthena te interviewen. Hij is een van de vluchtelingen van We Are Here sinds de eerste locatie in de tuin van de Diaconie aan de Nieuwe Herengracht in september 2012. Tijdens het tentenkamp in Osdorp begon hij demonstraties te organiseren met vluchtelingen en sympathisanten.
Je bent nu bijna twee jaar met jouw protest bezig. Hoe zie je de situatie van We Are Here?
El Mouthena: We moeten nog steeds dezelfde strijd leveren. We sliepen in tenten, in een ijskoude kerk en elke keer dat we moesten we weer verhuizen naar een andere plek. We protesteren om de mensen onze situatie te laten zien. We vechten voor onze mensenrechten. Wij willen een normaal leven. Niets is veranderd – we moeten deze strijd voortzetten.
Hebben mensen nog steeds de kracht om met dit protest door te gaan?
Natuurlijk. We hebben geen keus. We kunnen niet terug naar ons vaderland en vanwege de Dublin-overeenkomst kunnen we ook niet naar een ander Europees land. Dus we moeten vechten. Ik blijf actief, maar voor velen is het ook moeilijk. Mensen worden depressief. Sommigen beginnen te drinken om hun problemen te vergeten.
Hoe is de gezondheidstoestand van de groep?
Het is erg moeilijk. Veel mensen zijn ziek. Vooral de situatie in de Vluchtgarage is niet gezond. Er zijn geen douches en slechts zeer weinig toiletten die gemakkelijk verstopt raken. We hebben geen wasmachines. We zijn heel erg blij en dankbaar voor de hulp die we krijgen van de buurt, maar het is niet gemakkelijk. Als je leeft met zo veel mensen in deze primitieve omstandigheden is dat niet gezond.
Is er wel voldoende plaats voor iedereen?
Eigenlijk – nee. De gemeente beslist wie naar de oude gevangenis op de Havenstraat kan gaan. Slechts zeer weinig mensen kunnen zich hiervoor opgeven. De Vluchtgarage is overvol. Elke dag komen er mensen aan de deur, maar we kunnen ze geen plaats bieden. Er is niet genoeg voedsel, elektriciteit en faciliteiten. Mensen slapen met tien personen in een kamer. Ook slapen er nu een aantal zieke mensen in de Hebronkerk in Amsterdam. Ze hebben daar vele maanden kunnen verblijven, maar moeten nu snel vertrekken. Er is nog steeds geen oplossing voor deze mensen. In de Vluchtgarage is er geen plaats en het is ook niet echt een goede plek voor zieke mensen. Dit geeft ons een hoop stress. Waar moeten onze broeders naartoe?
Denk je dat deze zieke mensen op straat gezet zullen worden?
Ik weet het niet. Ik weet niet wat er zal gebeuren. Maar ik weet dat het problematisch is . Misschien dat de gemeente iets voor hen zal doen, misschien de GGD. Ik weet het niet, maar ik heb niet veel illusies. We praten veel met de burgemeester van Amsterdam, maar ik geloof niet dat hij ons echt zal helpen. We zijn bang dat hij ons alleen wil helpen als we terug zullen keren naar ons land. Maar velen van ons hebben dat al geprobeerd en het werkt niet. Of mensen kunnen niet terug, omdat hun leven in gevaar is. We komen hier om asiel aan te vragen, want we zijn niet veilig in ons land .
Zien de mensen nog steeds een toekomst?
Veel mensen verliezen hun hoop. Maar ik zal nooit de hoop opgeven. Ik heb geen keus . Ik moet vechten voor mijn eigen leven en dat van alle vluchtelingen. We hebben mensenrechten nodig. Niet alleen voedsel en onderdak. We willen kunnen beginnen met ons leven. Wij zijn mensen. We willen werken, we willen studeren, we willen feesten, we willen een gezin stichten. Ieder van ons had ooit dromen. Wij zijn sterke mensen die veel kunnen doen voor het land en natuurlijk ook voor Amsterdam. We hebben zo veel geweldige mensen ontmoet hier en willen graag iets terug doen.
Hoe zie jij de toekomst?
We demonstreren nu bijna twee jaar. Ik denk dat we succesvol waren in het tonen van onze situatie en in het opbouwen van een groot netwerk van vluchtelingen en sympathisanten, die vrienden werden en nu samen vechten voor de mensenrechten. We moeten nu zoeken naar nieuwe strategieën. Wij moeten bijvoorbeeld een netwerk opbouwen in Europa. Wij gaan naar Brussel om onze mensenrechten te vragen. Ons probleem is een Europees probleem. We moeten allemaal samenwerken. Ook moeten we ons beter organiseren, werken aan nieuwe acties en verschillende mensen en groepen uitnodigen om zo het netwerk nog sterker te maken. Yeah, daar zal ik voor blijven werken!
Vertaling Poema Jansen. For english read here
Laat asielzoekers toch werken
Door Pieter Smit
Een uurtje nadat Wilders zijn partij middels een ronkende vraag uitsloot van regeringsdeelname, werden de verkiezingen gewonnen door de partijen, die het gewaagd hadden zich het lot van de uitgeprocedeerde asielzoekers publiekelijk te blijven aantrekken: ChristenUnie, Groen Links, SP en D66. Het tijdperk Verdonk-Wilders lijkt definitief voorbij.
Door Verdonk en Wilders raakten VVD, CDA en PvdA steeds angstiger voor de weglopende kiezer. Meebuigen werd het devies. De ene maatregel na de andere moest de asielzoeker het zo moeilijk mogelijk maken. Het gevolg was een vreemdelingenbeleid dat ook vreemdelingen die echt nergens heen kunnen, zonder enige mogelijkheid
tot inkomen uitsluit van de samenleving, op straat zet, of zelfs opsluit.
De verworpenen der aarde zochten steun bij elkaar, eerst in modderige tentenkampen, daarna in leegstaande kerken en kantoren. Ik doe voor hen precies hetzelfde werk dat ik eerder in Afrika deed: Een dak, eten, drinken en sanitair improviseren. Tot mijn verbazing bleken deze mensen in Nederland veel illegaler te zijn dan bijvoorbeeld de niet erkende Somalische vluchtelingen in Sudan of Ethiopië. Nog verbaasder was ik, toen bleek dat ook mijn eigen humanitaire werk, juist hier in Nederland, door nieuwe wetjes steeds illegaler werd.
Ik kende zelf de meeste landen waar deze mensen vandaan komen uit mijn werk. Daar kwamen nu de persoonlijke verhalen bij. Minder verbaasd was ik dus, toen onderzoek van Vluchtelingenwerk Nederland bevestigde dat een groot deel van deze mensen eigenlijk best wel een sterke asielzaak hadden, maar dat ze te snel waren afgewezen, op foutjes van hun advocaat, of op onvoldoende geacht bewijs. Een fors deel van deze groep zit
daarom nu alsnog in een nieuwe asielprocedure.
De les van bijna twee jaar vluchtelingenprotesten is dat er ook in Nederland een groep is die zijn individuele asielzaak niet bewezen krijgt, maar die je met goed fatsoen niet terug kan sturen naar de onveilige landen waar ze vandaan komen. Gedwongen uitzettingen naar Somalië, Irak en Sudan zijn om veiligheidsredenen opgeschort, maar de uitgeprocedeerden uit deze landen zwerven zonder dak, brood, bad en bed door de Nederlandse straten. Zie hier het asielgat.
Tweede les: Het buiten schuld criterium blijkt voor deze groep in de huidige vorm niet te werken. Ook de burgemeesters van Amsterdam en Utrecht beginnen zich dit in toenemende mate te realiseren. Daar moet een oplossing voor te vinden zijn.
Vorige week realiseerde Adri Duivesteijn zich als eerste PvdA-topman, dat het meebuigen met de populisten niet meer hoeft. Hij stelde dat het PvdA-roer om moet, weg met de strafbaarstelling van de onuitzetbaren. Dat is een mooi maar miniem begin van hervonden waarden. Ook de VVD-burgemeester van Utrecht gaf inmiddels een voorzetje de goede kant op. Het CDA lijkt het nog niet door te hebben, helaas.
Verdere oplossingen liggen al op de plank: Ten eerste het wets-initiatief van D66-er Gerard Schouw: Een toets of de gewiegerde asielzoeker na zijn deportatie niet in een onmenselijke situatie terecht komt, en de mogelijkheid om inhoudelijke fouten in de eerste asielprocedure door een rechter te laten bekijken. Ten tweede de oplossing van onze buurlanden: De afgewezen asielzoeker die je niet in redelijkheid kan terugsturen, krijgt (na enkele maanden wachttijd) toestemming om te werken, zonder recht op
een huis of sociale bijstand. Je zou dit het participatie-model kunnen noemen. Of werk werk werk. In Duitsland blijkt de aanzuigende werking heel erg mee te vallen. Deze oplossing levert misschien ook geld op: een deel van de grensgevangenissen en de noodopvang voor onuitzetbaren kunnen dan dicht. In plaats daarvan komt de belasting-afdracht door werkende onuitzetbaren. In Engeland lijkt deze groep tien jaar later de
grootste investeerder en werkgever te worden in sommige achterstandswijken.
Nederland werd in het tijdperk van het meebuigen ongeveer het onprettigste jongetje van de Europese asiel-klas: We hebben juridisch nu de minst fraaie asielprocedure van Europa, en bijna de laagste instroom van asielzoekers. We sluiten het hoogste percentage afgewezenen en kinderen op, en we worden van de rijke landen het vaakst gecorrigeerd door Europese rechters en internationale instanties. Duitsland is onlangs zelfs stiekem gestopt met het terugsturen van honderden vooral Somalische asielzoekers naar Nederland, blijkbaar omdat ze het uitzetbeleid van onze staatssecretaris onacceptabel vinden. Zo gooit Nederland haar asielzoekers bij de buren over de schutting.
CDA, participatie voor iedereen! PvdA, hou het hervonden initiatief vast! VVD, doe es liberaal man! Raap uw partijen en achterbannen weer bij elkaar, en stuur deze coalitie bij richting participatie-samenleving en werk werk werk voor iedereen !
Pieter Smit is politicoloog en bouwde vluchtelingenkampen in Sudan, Somalië, Ethiopië, en nu, bij Wij Zijn Hier in Amsterdam.
