REACTIE OP ARTIKEL DE GROENE AMSTERDAMMER

verhuizing van wij zijn hier in de vluchtgemeente, 2016. foto abdi hakim nuur.

In reactie op het artikel ‘Amsterdammers maar geen Nederlanders‘ van Chris Keulemans uit het weekblad De Groene Amsterdammer schreef Wij Zijn Hier supporter Sinnead Wendt onderstaande lezersbrief:

Ongedocumenteerden

Dank voor het uitgebreide artikel over de parallelle wereld van ongedocumenteerde stadsgenoten. Chris Keulemans schetst in het artikel ‘Amsterdammers maar geen Nederlanders’ (in De Groene van 1 juni) een aardig compleet beeld van de wereld waarin mensen zonder papieren zich proberen te redden, zowel de dagelijkse realiteit alsook de papieren werkelijkheid van beleidsplannen, gerechtelijke uitspraken en politieke discussies rondom het respecteren van de meest basale mensenrechten: voedsel, kleding en onderdak.

Ironisch genoeg wordt in het artikel Wij Zijn Hier benaderd als één van de vele instituties die ongedocumenteerden opvang biedt. Wij Zijn Hier is een protestgroep die al bijna vijf jaar de gaten in de huidige systemen (het landelijke asielsysteem én lokale opvangstructuren) aankaart. De panden waar vele mensen van Wij Zijn Hier slapen zijn gekraakt, telkens opnieuw wordt ontruiming aangezegd. Het is alleen dankzij grote inspanningen dat er een nieuw pand wordt geopend en mensen niet op straat belanden, waarna de hele riedel van voor af aan begint. De burgemeester kan wel zeggen dat in zijn stad niemand op straat slaapt, hij weet net als alle andere betrokkenen dat dit een leugen is, en zeker niet door de inspanningen van de gemeente wordt voorkomen. Het is te makkelijk om de mensen die dit aankaarten weg te zetten als activist.

Dagelijks kom ik mensen tegen die buiten alle kaders vallen, die de nachtopvang niet (meer) in komen, die worden afgewezen voor 24-uursopvang, die geen medische hulp krijgen anders dan door de toegewijde artsen van Dokters van de Wereld in de Zorgbus, die niet (langer) geholpen worden door Vluchtelingenwerk of ASKV. Telkens verbaas ik me weer over het labyrint waar mensen hun weg in moeten vinden, waar haast geen uitgang mogelijk lijkt en je voortdurend van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Ik loop met ze mee van kastje naar muur – en weer terug, zoekend naar een ingang om tot een oplossing te komen.

Gelukkig is er ook goed nieuws. Mensen krijgen alsnog een verblijfsvergunning, vele mensen zijn weer in procedure en wachten op antwoord van de IND. Hun verhalen laten stuk voor stuk zien hoe het asielsysteem faalt, onzorgvuldig is, of een logica volgt die op geen enkele manier logisch te noemen is.

Sinnead Wendt, Amsterdam

– – – E N G L I S H – – –

Undocumented

Thanks for the extended article about the parallel world of undocumented fellow towns-men. Chris Keulemans sketches in the article a pretty complete image of the world in which people without documents try to live, both the daily reality as well as the paper reality of policy documents, juridical rulings and political discussions concerning respecting the most banal human rights: food, clothes and shelter.

Ironically enough We Are Here is treated in the article as one of many institutions providing undocumented persons shelter. We Are Here is a protest group that for almost five years already brings up the holes in the present systems (both the national asylum system as well as local shelter-structures). The buildings where many people of We Are Here sleep are squatted, again and again eviction is notified. It is only thanks to big efforts that a new building is opened and people do not end up in the street, after which the whole story starts over. The mayor can say in his city no one sleeps in the streets, but he knows just as well as all other people concerned that this is a lie, and certainly not prevented by efforts of the municipality. It is too easy to exclude people who bring up this matter as activists.

Every day I meet people who fall out of all systems, who are no (longer) allowed access to nightshelter, who are refused 24-hour shelter, who do not get medical help other than provided by the devoted doctors of Doctors of the World in the Zorgbus, who are no (longer) helped by Vluchtelingenwerk or ASKV. Time and time again I am astonished by the labyrinth where people have to find there way, where there seems no exit possible and you are send from pillar to post. I walk with them, from pillar to post – and back, searching for an entrance to come to a solution.

Luckily there is good news as well. People get still their residence permit, many people are in procedure again and awaiting an answer from IND. Their stories show one by one how the asylum systems fails, is inaccurate, or follows a logic that in no way can be called logical.

Sinead Wendt, Amsterdam