pim fischer geeft een lezing over de juridische strijdt voor wij zijn hier, 1 september 2017

Around 2 times a year, Pim Fischer gives a lecture to bring everyone up to date on his work for the refugees on the street in the battle for unconditional, humane shelter. On April 17 he is giving another lecture as a follow-up of the one on September 1, 2017.

Last September 5 at the celebration of 5 years We Are Here, I spoke and summarized Pim’s speech. It was not published because it contains some of the strategy he would be using in his coming cases. Now, with Pim’s approval, my very simplistic look at 2 branches of the Dutch legal system that the refugees are coming into contact with as an aid to the coming lecture.

Katy Arnold

kathy arnold op het 5 jarig jubileumfeest van wij zijn hier

There are 2 kinds of legal systems in Holland. One which deals with criminal law (and private law – but I won’t go into that) and one which deals with public administration – bureaucracy. There are 2 different courts, different means of appeal, and different high courts. The Raad van State, where one ends up for instance with an appeal on asylum. And the other, the Centrale Raad voor Beroep.

Through the past decades, I have watched Holland become a complicated and paralyzing bureaucracy. Why? Control. It is a system to control the people behind the mask of helping the people. And it is used to hide behind when it doesn’t work. “You see this? It says here that bla, bla, bla, and that’s what we’re doing, so it’s okay.” It’s also designed to be so blood-curdlingly complicated that no mere mortal can ever fight their way through it.

The circle or chain of asylum law falls under the Ministry of Justice system, not the public administration system. On paper, Holland has created a perfect system in which refugees are covered from beginning to end whether they get asylum or not. If they are refused, they have to leave the country within 28 days. If they can’t leave, they go to VBL’s – locations where they may stay for a maximum of 12 weeks before they leave the country.

For those who really can’t leave, there is the Buitenschuldverklaring – a residence permit for those who cannot leave here because of circumstances out of their own control and demands that the person is documented in the country of origin. One result of the chain was that city governments were forbidden to give shelter to refugees who had been refused asylum, because this was taken care of in the asylum chain.

We know that it doesn’t work, that’s why we are here today. Because of the gap in the asylum chain. The asielgat. Hundreds, if not thousands, of people who are refused asylum and can not return to their countries are thrown into the streets.

When WAH started a protest here in the garden in Amsterdam (and they were not the first as there were the tent protest camps in Ter Apel before that) and then moved to the Notweg in Osdorp, the problem of the gap in the asylum system became nationally visible and known for the first time.

Under the auspices of the Raad van Kerken – the council of churches – a complaint was made to the European Commission of Social and Human Rights. They came with an Immediate Measure telling the Netherlands that it had to:

Adopt all possible measures with a view to avoiding serious, irreparable injury to the integrity of persons at immediate risk of destitution, through the
implementation of a co-ordinated approach at national and municipal levels with a view to ensuring that their basic needs (shelter, clothes and food) were given. The absolute beauty of this was that it applies to national AND local governments. This meant that local government – city councils were allowed to have shelters, and even medical shelter, for undocumented people. And it was for unconditional emergency help.

I am going to skip a lot of steps, hiccups, and downright defeats along the way except to say that the person fighting for this in the courts is Pim Fischer. Pim Fischer is a lawyer in public administration law. Public administration law is for governments – local, regional, provincial, and national – which has rules for how they act towards people. And although the Immediate Measure looked very positive in the beginning, the civil servants, to whom those rules apply, managed to wriggle out of doing the obvious and left many people in a still demeaning, degrading, and life-threatening position.

Pim and the Council of Churches took the government to the European Court concerning the VluchtGarage – a parking garage where a large number of people were living in absolutely disgusting conditions. The European Court came out with a horrifying decision. Because government had taken action and was neither inactive nor indifferent to the situation, these people were not being treated inhumanely. There is an expression: The road to hell is paved with good intentions. The Netherlands was on the road to hell and that’s okay by the European Court.

At almost the same time, the Dutch government decided that there is general shelter for people who are undocumented – the VBL’s – and the city councils should again not provide shelters because they already exist. So, no more money from the Hague to the city councils for shelter.

More than a year ago, Pim called a group of us together to explain a new strategy in a situation where it seemed that all routes through public
administration law had been shut down legally. People were going to go, one by one, to Ter Apel to ask for shelter. One and a half years later, 70 people have requested shelter at the VBL. The first to go in March 2016 was told: Go, go away, you! The last was refused the following August. And not one person in between had gotten shelter there.

And so started the appeals through the justice system to the high court, the Raad van State. And the decision in July of this year was quite extraordinary. Although the court said that it was all right to have conditional help (boo hiss) and in this case, the condition is to participate in a possible return to the country of origin, it put rules and limits into place for participating.

DT&V – the department for returning people – is part of the asylum chain. They say: “we don’t make the decision. That was decided by a different department in the chain.” They run the VBL’s and their practices are morally reprehensible and strangely enough without all the rules and bureaucracy that most government departments have. Their job is to just do it. And there are no limits. Someone can be presented to an embassy 40 times. If the embassy doesn’t respond, it’s the fault of the refugee because he or she didn’t try hard enough. Not only do the refugees have to participate in returning, they have to want to. (mind control) So if it doesn’t work, the refugee didn’t really want it to, his fault. If a person can prove something isn’t possible, DT&V come up with new demands. There are no time limits. If there were, you could complain for
instance through the public administration route if it took too long. But in this, DT&VV are protected by a total lack of rules.

So the high court has now ruled that the State Secretary of Justice (the boss of DT&V) has to motivate per individual and the individual’s realistic chances of leaving – considering the person and the country – what the refugee concretely and realistically has to do to cooperate to get conditional shelter. If shelter is refused, this has to be motivated by the State Secretary. And if the refugee has done everything on the list and still cannot leave, then a decision should be made and motivated that this person is still here and can not leave because of circumstances beyond his control. The burden of proof is now on the State Secretary, not the refugee.

Some people are calling this a Buitenschuldverklaring, but this is wrong. It is a new back door to the same result. There will have to be a new name for it. I personally like Omstandigheidsvergunning – a permit due to circumstances. But it opens up the possibility for many undocumented people to finally be able to get decent shelter, and after a time, a residence permit.

The next step is to hold the government to this promise. Practically speaking, one goes to apply for shelter. You receive a list of conditions on paper that you have to meet. But these conditions must be reasonable and personally realistic to you. If they’re not, you can make an official complaint. If they are reasonable and realistic such as Go to the IOM for statement on returning and Go to your embassy, then you do it. When it is proven impossible to return, you should be allowed to stay. You will need help. You will need witnesses. You can use a lawyer for complaints or appeals. It won’t be easy, but nothing ever is. There are going to be test cases soon so we’ll keep our fingers crossed. It has always been the goal of the people from We Are Here to get residence permits. We are not only asking for emergency help, but also a solution. By way of a detour through emergency help, the high court has now put a proper form of a residence permit due to circumstances beyond one’s control onto the agenda.

Beste aanwezigen,

Bedankt voor jullie komst. Mijn naam is Khalid, ik ben de woordvoerder van We Are Here aan de Rudolf Dieselstraat. Ik zal de conferentie in het Engels vervolgen zodat het ook te begrijpen is voor mensen in het buitenland.

We have invited you here today to tell you our story. The past few weeks there has been a lot of negative media attention about our presence in this neighborhood. So we want to explain to you the circumstances that led us up to this point and why we are here.

Rita Verdonk and Fred Teeven decided that there should be an example made of certain refugees. This was done to discourage other refugees of coming. We are the product of this policy. But people are not products. Nor are we experimental ground to test your political theories on. We are human beings who deserve a life. Just like everybody else in this country and in the world.

We are not “uitgeprocedeerd.” In fact, we are in the so-called asylum gap. This gap was created by the politics of this country. When somebody comes to the Netherlands. This country has to honor the asylum request of that refugee. But in practice, the IND does not do that. They do not honor the asylum requests.

Sometimes we cannot get ‘status’ because the IND attempt not to believe our reasons for fleeing our countries. And sometimes the IND does not take enough time to study one’s procedures. But then also they cannot send us back. And we cannot ask for asylum in another country because of the Dublin convention which was corrupted by the European immigration system. Adding to this, anybody who has been here for 17 years or less has missed out on the general pardon of 2006. This general pardon was a failure because of its selective nature. So we are stuck here.

The Mayor and the city council of Amsterdam decided that refugees in the asylum gap do not get 24-hour shelter. They also do not want more refugees to come. So we had to find solution for ourselves.

In the past 5 years we have done all the work ourselves without any help from the government. We are activists who fight for our story to be heard. We are theater-makers who show our story on the stage. We are photographers who tell our story with pictures. We are DJs, chef-cooks, carpenters, teachers. We are story-tellers. And now we tell you our story. We have all these talents and we left our homes to look for safety. We can use our qualities to help make this country better.

Now we attempt to explain the inhuman conditions that the Dutch government forced on us for the past 17 years, and we want to change the public opinion on the whole situation in general. But also address the negative media attention which feeds this public opinion and therefore our inhuman treatment.

It was okay for you to accept that we live in extremely cold and inhospitable conditions in the abandoned church or on the streets. But you do not accept when we find a better place to live. We did not come to the Netherlands or to this neighborhood to cause problems for people. We came here to find a safe life for ourselves.

We came to work together with the neighborhood and create a nice place for us to live but also for the people who are already here. I believe that with last Saturday’s open day we achieved this cooperation. We had a beautiful day that caused many new friendships. But still the media was negative.

We would like to express our disappointment about the fear that has been created around us through the media. The impact of this negative coverage has led to right-wing people coming to our street, burning our banners and threatening the safety of our entire neighborhood. We believe the media to have been a central culprit in this and we want to call them out on it.

We hope that this press conference has clarified our situation in this neighborhood, in this country and in this world. We have faith that the media will not continue their fearmongering any longer and we hope that together we can think of a solution to our problem. Because soon another 150 people from other We Are Here groups in the city will also be evicted and put on the street. Just like the eviction of the women’s group past Tuesday. This
situation cannot go on any longer.

We call for the Dutch government to change their immigration policy.
We call for the city of Amsterdam to take responsibility for its inhabitants.
And we call for an end of imperialistic and capitalist warfare.
Because exporting ammunition means importing immigration.
Thank you very much.

Khalid Jone, for We Are Here at Rudolf Dieselstraat.

Yesterday 11th april the women of the Roëllstraat had to leave their building. They had a powerfull demonstration in front of the City Hall.
Tonight the city council (starting 7PM) will debate the actual situation of We Are Here. So they will be there again demanding for 24/7 housing.
Please do all come at 6PM to join them in their struggle for a safe place to stay!

These are their demands:

Een groep vrouwen van WIJ ZIJN HIER gaat woensdag 11 april vanaf 12.00 uur demonstreren bij het Stadhuis van Amsterdam. Ze hebben anderhalf jaar in een gekraakt pand in de Burgemeester Roëllstraat gewoond, maar moeten daar a.s. woensdag uit. Omdat ze niet weten waar ze de nacht moeten doorbrengen, gaan ze maar meteen door naar het stadhuis. Ze eisen 24 uursopvang. De BBB (bed, bad en brood) zoals Amsterdam die nu biedt is geen optie omdat het alleen nachtopvang is. De vrouwen staan dan elke dag om 9:00 uur weer op straat. Het maakt vrouwen afhankelijk en kwetsbaar voor misbruik. Ze krijgen geen geld van de gemeente Amsterdam, zelfs niet voor persoonlijke verzorging.

Op straat zijn ze niet veilig. Ze hebben een dak boven het hoofd nodig. Een dak dat andere steden wel bieden in de vorm van BBB mét juridisch/maatschappelijke begeleiding, leefgeld en zelfstandigheid waar gezamenlijk aan een toekomstplan wordt gewerkt.

De vrouwen komen uit landen als Eritrea, Ethiopië en Somalië. Ze zijn ongedocumenteerd; documenten hebben ze nooit gehad, zijn afgepakt of tijdens de vlucht verloren gegaan.  Niet alleen voor de veiligheid is 24 uursopvang noodzakelijk. Als je als vluchteling ongedocumenteerd bent, moet je op de een of andere manier zien aan te tonen wie je bent. Dat kan onmogelijk vanaf de straat. Tijdens het verblijf in de Roëllstraat konden de vrouwen een start maken met het vinden van bewijzen. Dertien(!) van hen kregen intussen een verblijfsvergunning!

In de Roëllstraat zijn de vrouwen begonnen met het volgen van Nederlandse lessen. Op straat is ook dat moeilijk vol te houden.

De ene studente in de Rudolf Dieselstraat vertelde op vrijdag voor de camera van AT5 dat ze naar papa en mama ging, omdat ze zich “niet echt veilig” meer voelde tussen de krakers en vluchtelingen. “Om problemen te voorkomen”. “Er hing iets in de lucht.” Zaterdag was Stacey Krom. een andere jonge vrouw in de straat de hele dag op de open dag en zij kijkt er heel anders tegenaan. (Ze staat hier achter Fortune in de gele jas).

Beste,
Naar aanleiding van de gebeurtenissen in de Rudolf Dieselstraat, én het buurtfeest van vanmiddag, schrijf ik deze openbare brief.

Als bewoner van de Rudolf Dieselstraat wil ik u graag het volgende laten weten. Mijn gevoel van veiligheid is geenszins aangetast sinds de komst van de krakers van We Are Here. Integendeel! Het voelt fijn om weer mensen in de straten te zien lopen nadat er in de winter zoveel huizen leeg zijn komen te staan. Mijn gevoel van veiligheid is hierdoor gegroeid, er zijn mensen die voor elkaar uitkijken en voor elkaar zorgen, en die zomaar een praatje met je doen op straat.

Waar ik wel van schrok is hoe de media met deze situatie omgaat. Ik geloof dat er een kant van het verhaal is dat onvoldoende belicht wordt, en daarom schrijf ik deze brief. Er zijn fouten gemaakt tijdens het kraken, en daar heb ik van gehoord. Echter zijn dit dingen waarvan ik hoor dat de krakers zelf ook erg geschrokken zijn. Daarnaast zijn er ook een aantal spookverhalen waarbij de bron ver te zoeken is.

Filmploegen lopen door de straten, bewust op zoek naar mensen die overlast ervaren. Als ze je vragen om iets voor camera te zeggen sturen ze aan op angst. Als je je te mild uitdrukt zoeken ze verder, of wordt je uit het filmpje geknipt. Het is jammer dat er over het algemeen zo eenzijdig gerapporteerd wordt!

De mensen van We Are Here zijn enkele van de meest gastvrije mensen die ik ken. Als je langsloopt wordt je haast altijd uitgenodigd om kennis te maken en om binnen te komen in ‘hun’ huis. Een plek waar ze zichtbaar trots op zijn.

De buren die ik sprak en die aangaven angstig te zijn, lieten unaniem weten nooit contact te hebben gemaakt met hun ‘nieuwe buren.’ Een typisch voorbeeld van ‘wat de boer niet lust…’ Natuurlijk ben je bang voor iets dat je niet kent! Dat is menselijk. Maar er gaat een wereld voor je open als je open staat voor nieuwe ontmoetingen. En je zult zien, zo eng zijn ‘ze’ niet. Gelukkig zijn ‘ze’ ook maar mensen. Ik hoop dat mijn buren deze raad op zullen volgen en dat ook zij zich niet meer onveilig hoeven te voelen in hun eigen straat.

In deze brief wil ik niet eens veel dieper ingaan op de politiek van deze zaak, maar het is duidelijk dat er fundamenteel iets mis is in de wereld en in ons land. Ik hoop dat de overheid meer zal gaan denken in oplossingen en dat er gestopt wordt met de symptoombestrijding in de vorm van ontruimingen en uitzettingen.

Deze buurtbewoners (foto) ervaren geen overlast. En ik ben er één van. Ik ben blij dat We Are Here ons vandaag de mogelijkheid gaf om dat nogmaals te ervaren.

Stacey Krom, buurtbewoner

Beste buurtgenoten,

Wij nodigen jullie van harte uit om samen een buurt- en tuinfeest te houden op zaterdag 7 april. Met koffie en tuinieren, en een praatje om elkaar beter te leren kennen en samen te werken aan een leefbare buurt voor iedereen.

Wij Zijn Hier is een collectief van mensen die gevlucht zijn uit oorlogsgebieden zoals Soedan en Somalië. De IND wil dat we daarheen terugkeren, maar in ons thuisland is niemand zijn leven zeker. We kunnen daarom niet terug. Maar in Nederland mogen we ook niet leven. We staan op straat, zonder recht op werk of onderwijs. Dat geeft veel stress, we weten vaak niet eens waar we naar het toilet kunnen. Ons gevoel van vrijheid en menselijke
waardigheid wordt ons ontnomen. Daarom betrekken we leegstaande panden die om te overleven en een oplossing te eisen..

Het is een drukte van belang geworden sinds wij vanuit de Christus Koningkerk aan de James Wattstraat naar de Dieselstraat verhuizen. Want binnenkort moeten we die kerk verlaten en staan we weer op straat, zoals we in de afgelopen jaren al 33 keer hebben meegemaakt. We hopen heel erg dat we eindelijk een kans krijgen om een beetje normaal leven te kunnen leiden. En dat willen we heel graag samen met alle bewoners doen om hier een fijne, veilige en mooie buurt te houden en te maken. Natuurlijk zoeken we ook goed overleg met Ymere, Camelot en B&W. Met de steun van onze vele supporters hebben we geleerd om zover mogelijk ons zelf te redden.

Het feest begint om 12 uur: met eten en drinken, tuinen schoonmaken en beplanten, muziek maken, schilderen, potje straatvoetbal, enz.

Om 5 uur is de officiële opening van het nieuw activiteitencentrum op nummer 6, door een bekende Amsterdammer.

Vluchtelingencollectief We Are Here heeft de afgelopen Paasdagen 11 woningen en
een winkelpand gekraakt in de Rudolf Dieselstraat. Deze zijn prima geschikt te
maken om vrouwen en kinderen onder te brengen. De mannen van Wij Zijn Hier
heten vrouwen die op straat staan of binnenkort ontruimd worden hartelijk welkom in We Are Here Village. Want je hebt een heel dorp nodig om kinderen groot te brengen.

Ymere, de eigenaar van de Rudolf Dieselstraat heeft deze woningen jaren
verwaarloosd in afwachting van sloop en nieuwbouw, die telkens uitgesteld wordt.
En wil Ymere de wonimngen nu zelfs in handen geven van anti-kraakburo Camelot,
die 350 Euro huur vraagt, per bewoner. Dat is niet meer nodig. Samen met huidige
(tijdelijke) bewoners kunnen we de 124 woningen beheren. We gaan we er weer een
mooi dorp van maken. Zaterdag 7 april is het al de eerste buurt-en-tuindag.

De meeste politieke partijen hebben afgesproken dat er geen panden van Wij Zijn
Hier ontruimd worden zolang er onderhandeld wordt over een nieuw college van
B&W. Wij nodigen ze uit om samen te werken aan een stabiel onderkomen en een
echte Amsterdamse oplossing. Laat het toekomstige college van B&W nu eindelijk
eens afspraken maken met woningcorporaties om vluchtelingen op straat de hand te
reiken.

Wij zijn hier en we hebben een plek nodig om te kunnen leven.
Het is tijd voor creatieve, Amsterdamse oplossingen.

E N G L I S H

Welcome in We Are Here Village!

Twelve houses squatted in Rudolf Dieselstraat.

Refugee collective We Are Here has squatted 11 homes and one studio over the
last Eastern days in Rudolf Dieselstraat. These can very well be prepared to
accomodate women and children. The men of We Are Here welcome women on
the street or those who will soon be evicted to join We Are Here Village.
Because it takes a village to raise a child.

Ymere, the corporation that owns Rudolf Dieselstraat has neglected the houses
for years, with the prospect of demolishing them and building mnew apartments.
These plans have been postponed several times. Now Ymere wants to hand the
houses over to ant-squat agency Camelot, that charges 350 Euro per month per
person. This is no longer necessary. Together with the people who still live here
we can manage the 124 homes and the environment. We are going to make a
nice village here. On saturday the 7th of April we have the first neighboorhood-
garden-party.

Most political parties in the town council have agreed to not evict locations of We
Are Here during the formation of a new coalition with a new team of aldermen.
We invite them to work together for a stable place and create a real Amsterdam-
style solution. We urge the future board of aldermen and the mayor (B&W) to
come to an agreement with the housing corpoartions in order to reach out to
refugees-on- the-street.

We are here and we need a place to be able to live.
It is time for creative, Amsterdam-style solutions.